در زمان حكومت امام حسن( ، انسان ستمگري به نام معاويه در سرزمين شام حكمراني مي كرد. معاويه كارهاي زشتي انجام مي داد. او حكومت را كه حقّ امام حسن( بود، غصب كرد. انسانهاي خوبي را كه از اصحاب پيامبر( بودند، به شهادت ميرساند. كساني را كه امام حسن( را دوست داشتند، مي كشت، و خانه هاي آنها را خراب مي كرد، و به مردم ظلم و ستم مي كرد. امامحسن( كه اين كارهاي زشت معاويه را مي ديد، هميشه به او اعتراض مي كرد، و با او مبارزه مي كرد. معاويه هميشه ميدانست كه بزرگترين دشمن او، امام حسن( است. براي همين نقشه اي كشيد، تا امام را به شهادت برساند. به اين ترتيب از پادشاه كشور روم خواست، كه براي او يك زهر خيلي قوي تهيه كند. او آن زهر را به همسر امام حسن(، به نام جُعده داد، و به او قول داد كه اگر امام حسن( را با اين زهر به شهادت برساند، به او صدهزار درهم بدهد، و او را به ازدواج پسرش، يزيد درآورد. جُعده نيز قبول كرد، و در يك روز بسيار گرم كه امام حسن( روزه بودند، در حاليكه امام بسيار تشنه بود، به هنگام افطار، جُعده زهر را داخل شير ريخت، و به امام داد. امام حسن( آن ظرف شير را نوشيد، و آثار زهر در بدن ايشان كمكم پديدار شد. ايشن به جُعده فرمودند كه معاويه تو را فريب داد، او به عهد خود وفا نمي كند. و تاريخ نشان داد كه معاويه به عهد خود وفا نكرد، و جُعده را به همسري پسرش يزيد درنياورد.

بدين ترتيب امام حسن( ، در 28 صفر سال 50 هجري، به دست جُعده، و به نقشة معاويه به شهادت رسيد.