در تاريخ نقل است كه امام مجتبي (7)، به امام حسين (7) وصيت نمودند كه جنازه مرا كنار قبر پيامبر دفن كنيد ولي اگر مشكلي پيش آمد، راضي به خونريزي نيستم، جنازة مرا به بقيع ببريد. هنگامي كه جنازة امام حسن (7) را به كنار قبر پيامبر بردند، مروان ملعون متوجه شد و با توجه به عداوتي كه با امام داشت و ميدانست كه دفن امام مجتبي (7) كنار پيامبر (9) باعث محبوبيت امام حسن (7) و زنده ماندن ياد و نام او خواهد بود، فوراً عايشه را، كه بسيار از امام مجتبي (7) متنفر بود، خبر كرد. عايشه به عنوان ام المؤمنين (7) و وارث پيامبر، با خشونت از امام حسين (7) خواست كه امام حسن(7) را در آنجا دفن نكنند. زيرا آنجا را خانة خود ميدانست، و براي اينكه خشونت خود را عملي سازد دستور تيرباران جنازة مطهّر را داد، و امام حسين (7) بنا به وصيت برادر، جنازه را به سمت بقيع برد و در آنجا دفن نمود. لازم به ذكر است كه برخي از اساتيد بزرگ كه مطالعات عميق داشتهاند، اينگونه فرمودهاند: «مروان تصميم داشت يك درگيري مصنوعي درست كند و مرموزانه عايشه را از بين ببرد و گناه را به گردن امام حسين(7) بياندازد و بعد به بهانه انتقام خون عايشه، امام حسين (7) را بكشد (همانطور كه به بهانة خون عثمان با علي(7) جنگيدند و گناه قتل عثمان را به گردن علي (7) انداختند). تا هم از شر عايشه راحت شوند و هم خاندان امامت را از بين ببرند. لذا امام حسن (7) با روشنبيني و امام حسين (7) با تدبير و حمل جنازه به سوي بقيع،

يك توطئه بزرگ را خنثي نمودند.