433 ـ ابن عساكر نقل كرده است:







پيامبر صلى الله عليه و آله اين دعا را در رؤيا به [ امام [حسن عليه السلام آموخت:







خدايا! از تو درخواست مى كنم از هر چيز ـ كه نيرو و تدبير من از آن ناتوان مانده، و شوقم به آن نرسيده، و به ذهنم خطور نكرده، و از دسترس آرزويم دور مانده، و بر زبانم جارى نشده از يقينى كه به يكى از بندگان پيشين و پسين خود دادى، اين كه آن را نيز به من اختصاص دهى، اى مهربان ترين مهربانان!







و در نقل ديگرى فرمود:







خدايا! اميد خود را در دلم بيفكن، و اميدم را از جز خودت ببُر تا به هيچ كسى جز تو اميد نبندم. خدايا! آنچه را كه نيروى من از آن ناچيز است، و عمل من از آن كوتاه است، و شوق من به آن نرسد، و از دسترس درخواست من بيرون است، و بر زبانم جارى نشود؛ يعنى يقينى را كه به يكى از بندگان پيشين و پسين خود دادى، مخصوص من نيز بگردان، اى پروردگار جهانيان!







والحمد للّه ربّ العالمين