425 ـ حميرى از ابوالبخترى،از امام صادق عليه السلام ،از امام باقر عليه السلام ، از امام سجّاد عليه السلام نقل كرده است:







عدّه اى نزد علىّ بن ابيطالب عليه السلام آمده، از كمى باران شكايت كردند و عرض كردند: اى اباالحسن! در طلب باران براى ما دعاهايى بكن. [ امام [على عليه السلام ، حسن عليه السلام و حسين عليه السلام را خواست، و به حسن عليه السلام فرمود: در طلب باران براى ما نيايش هايى انجام







ده. پس حسن عليه السلام چنين دعا كرد:







خدايا! براى ما ابرها را بشوران. درهاى آسمان را با آب هاى سيل آسا و ابرهاى







متراكمِ ريزان و پرباران بگشا. اى بسيار بخشنده! بارانى فراوان و فراگير و درخشان و زلال بر ما ببار، قفل هاى آن را بگشا، و فراگيرى و گستردگى آن را آسان فرما، و هر چه زودتر آب ها را در دل صحراها و درّه ها به راه انداز. اى فعّال [مايشاء]! بارانى درشت، ريز پيوسته، فراگير، سودرسان همه كس، سراسرى، زلال، مهربان، پر رگبار، گشايش دهنده، بى نياز كننده، شتابان، پاكيزه، گوارا، بركت يافته، پهناور ريزان كه رودها و مسيل ها را بشكافد، پر دانه، پر پوشش، پر غرقاب را بر ما ببار؛ و صحرا و كوه ما را، و باديه نشين و شهرنشين ما را سيراب فرما، تا بهاى روزى هاى ما را ارزانى كنى، و به پيمانه و وزنه ما بركت دهى. [خدايا!] بر ما بنمايان كه روزى، پديدار، و گرانى نابود است؛ آمين، اى پروردگار جهانيان!