414 ـ ابن طاووس رحمه الله مى گويد:







[ امام] حسن عليه السلام چنين دعا مى كرد:







خدايا! با بخشش و بزرگوارى ات به تو تقرّب مى جويم، و با محمّد، بنده و پيامبرت، به تو تقرّب مى جويم، و با فرشتگان مقرّب و پيامبران و رسولانت به تو تقرّب مى جويم، [و از تو مى خواهم] كه بر محمّد، بنده و پيامبر خود و بر آل محمّد، درود بفرستى، و از لغزشم درگذرى، و گناهانم را بپوشانى، و مرا بيامرزى، و نيازهايم را برآورى، و به سبب كردار زشتم كيفرم ندهى، تا عفو و بخشندگى تو مرا فراگيرد، كه تو بر هر چيز، توانايى.











415 ـ و نيز سيّد ابن طاووس رحمه الله مى گويد: مولاى ما، حسن بن علىّ عليه السلام چنين دعا كرد:







اى كسى كه فراريان رو به سوى او آرند، و وحشت كنندگان با او انس گيرند! بر محمّد و آل او درود فرست، و انس مرا با خود قرار ده، كه سرزمين هايت برايم تنگ است، و توكّل مرا بر خود قرار ده، كه دشمنانت به من رو كرده اند.







خدايا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و چنانم كن كه به سبب تو حمله كنم، و به سبب تو به جنبش درآيم، و بر تو توكّل كنم، و به سوى تو بازگردم.







خدايا! آنچه از ستايش و نيايشم كه هماهنگ با محبّت و خشنودى و پسند توست، مرا بر آن زنده بدار، و بر آن بميران، و آنچه نيست، اختيارم را خود به عهده گير و مرا به سوى آنچه دوست دارى و مى پسندى، بكشان.







پروردگارم! از گناهانم به سوى تو توبه مى كنم، و از بدى هايم از تو آمرزش مى خواهم. و هيچ جنبش و نيرويى جز از خدا نيست [كه] هيچ معبود بحقّى جز او كه بردبار و بزرگوار است، نمى باشد. و درود خدا بر محمّد و آل او باد، و تو خود اى پروردگار جهانيان! نيازهاى دنيا و آخرت ما را، در عافيت، كفايت فرما.







416 ـ و نيز سيّد ابن طاووس رحمه الله مى گويد:







مولاى ما، حسن بن علىّ بن ابيطالب عليه السلام چنين است:







خدايا! تو از همه آفريدگان خود، وارث هستى و در آفريدگان خود، هيچ وارث از خود، ندارى. معبود من! هر كه نيكى كند، از رحمت توست و هر كه بدى كند، از گناه خود اوست؛ پس نه آن كه نيكى كند، از كمك و يارى تو بى نياز است، و نه آن كه بدى كند، بدل از تو يابد و از قلمرو توانمندى تو بيرون شود.







معبود من! تو را با تو بشناسم، و به امر تو، به سبب تو راهنمايى شوم، و اگر تو نبودى نمى دانستم چيستى. پس اى كسى كه او اين اوصاف را دارد و جز او كسى ندارد! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و در عملم، اخلاص روزى ام فرما، و در رزقم، گشايش عطايم كن.











خدايا! خير عمرم را در پايان آن قرار ده، و خير كردارم را در پايانه هاى آن، و خير روزهايم را در روز ديدار خود بگذار.







معبود من! تو را در محبوب ترين چيزها نزد تو، كه ايمان به تو و تصديق پيامبرت باشد، فرمان بردم ـ و [در اين نعمت بزرگ،] تو بر من منّت دارى ـ و در مبغوض ترين چيزها، كه شرك به تو و تكذيب پيامبرت باشد، نافرمانى ات نكردم.







پس اى مهربان ترين مهربانان! و اى بهترين گذشت كنندگان ـ [گناهان رخ داده [در ميانه آن دو را، بر من ببخشاى.