406 ـ ديلمى نقل كرده است:







امام حسن عليه السلام فرمود: [در اين دنيا،] افرادى هستند كه بهشت و نعمت هاى آن، و دوزخ و آتش سوزان آن را مى بينند. بى خبران، آنان را بيمار پندارند درحالى كه بيمار نيستند، يا ديوانه انگارند درحالى كه آنان را رخدادِ بزرگِ دلشان، كه [معرفت و] خوف و هيبت خدا باشد، آن گونه كرده است. باور ايشان اين است كه هيچ نيازى [ماندگار] در دنيا نداريم، و براى دنيا آفريده نشده ايم، و به تلاشِ براى آن مأمور نيستيم. اموال خود را [در راه خدا [انفاق كرده اند، و خون [و جان] خويش را [به خدا [بخشيده اند، و بدين وسيله خشنودى آفريدگار را خريده اند. دانستند كه خدا مال و جان آنان را در برابر بهشت خريدار است، پس با او معامله كردند و از تجارت خود سود بردند و خوشبختى بزرگ به دست آوردند و رستگار و كامياب شدند.







پس [ اى مردم! ] ـ خدا شما را رحمت كند ـ از اينان پيروى كنيد كه خداى متعال،







پيامبر صلى الله عليه و آله و پدران او، ابراهيم و اسماعيل و فرزندانشان را ستود و فرمود: «فَبِهُداهُمُ اقْتَدِه»؛ «پس از هدايت آنان پيروى كن»، و بدانيد اى بندگان خدا، كه شما به اقتدا و پيروى ايشان مكلّفيد. پس كوشش و تلاش كنيد و از اين كه ياور ستمگران شويد، برحذر باشيد؛ زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: هركس كه با ظالمى همراه شود تا در ظلم،







يارى اش كند، از دايره اسلام بيرون است؛ و پادرميانى هركس، نزد حدّى از حدود الهى باشد [تا نگذارد اجرا شود]، با خدا و پيامبرش در ستيز است؛ و هركس ستمگرى را يارى كند تا حقّ مسلمانى را باطل گرداند، از پيمانِ اسلام و خدا و پيامبرش رها گشته است؛ و هركس براى بقاى ستمگرى دعا كند، نافرمانى خدا را دوست دارد؛ و هركس در پيشگاه او به مؤمنى ستم يا از او غيبت شود و او بتواند يارى اش كند ولى نكند، به خشم خدا و پيامبرش گرفتار است؛ و هركس يارى اش كند، سزاوار بهشت است. و خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى فرمود:







«به فلانى جبّار بگو: من تو را نفرستادم كه دنيا روى دنيا جمع كنى [و ثروت بيندوزى]، بلكه تا از جانب من شِكوه مظلوم را پاسخ دهى و به فريادش برسى؛ زيرا من به خودم سوگند خورده ام كه مظلوم را يارى كنم، و از كسى كه در پيشگاه او ستم شد و او يارى اش نكرد، انتقام بگيرم».