371 ـ ديلمى مى گويد: و [ امام] حسن عليه السلام فرمود:







هركس دنيا را دوست بدارد، ترس آخرت از دلش بيرون مى رود، و هر كس حرص دنيايش فزونى يابد، جز دورى از آن نيفزايد و بغض او از خدا، بيفزايد. و حريصِ تلاشگرِ [در جمع ثروت و رياست]، و زاهدِ قانع، هر دو، خوراكِ روزى خود را بى كم وكاست به دست مى آورند؛ پس چرا پى درپى در آتش افتادن؟! و همه خير، در يك ساعت صبر كردن [در برابر گناه [است كه آسايش بى پايان و خوشبختى فراوان را موجب مى شود. و جويندگان دو گروهند: گروهى كه دنيا را مى جويند تا چون به آن رسند، نابود شوند، و گروهى كه آخرت را مى جويند تا چون به آن رسند، نجات يافته رستگار باشند.







و اى رادمرد! بدان كه اگر به [رستگارى] آخرت دست يابى، از دست رفته ها و سختى هاى دنيا زيانت نرساند، و اگر از آن محروم مانى، داشته هاى دنيا سودت نبخشد.







372 ـ متّقى هندى مى گويد: حسن بن علىّ عليه السلام فرمود:







هركس دنياخواه باشد، او را به هراس افكند، و هر كس به آن بى رغبت باشد، باك ندارد كه چه كسى آن را بخورد. دوستدارِ دنيا، بنده كسى است كه دنيا را مالك است. كم ترين چيز در دنيا، آدمى را كفايت مى كند ولى همه دنيا بى نيازى نمى آورد. و هر كس دو روزش در دنيا، برابر باشد، فريب خورده است و هر كس امروزش بهتر از فردايش







باشد، زيان ديده است. و هر كس كمبودهاى خود را نجويد، در كاستى قرار دارد و هر كس در كاستى باشد، مرگ براى او بهتر است.