222 ـ خزّار قمىّ با سند خود نقل كرده است: امام حسن عليه السلام فرمود:







روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله در خطبه خود، پس از حمد و ثناى خداوند، فرمود: اى جماعت مردم! گويا [وفاتم نزديك است و به سوى خدا ] فراخوانده مى شوم و [بايد [اجابت كنم، و من در ميان شما دو گوهر گرانبها ـ كتاب خدا، و اهل بيتم ـ را به جا مى گذارم كه اگر به آن دو تمسّك جوييد، هرگز گمراه نشويد. پس از ايشان بياموزيد، و به ايشان ياد مدهيد؛ زيرا از شما داناترند. زمين از ايشان خالى نمى ماند، وگرنه زمين، اهل خود را فروخواهد برد.







سپس فرمود: خـدايا! من مى دانم كه دانش [هدايت] نابود نمى شود و پايان نمى پذيرد، و تو زمين خـود را از حجّت بر بندگانت خـالى نمى گذارى؛ يـا آشـكار اسـت و پيروى نمى شود، و يا پنـهان است و بى نام و نشان؛ تـا حجّتت باطل نگردد، و اوليـائت پس از هـدايت گمراه نشوند؛ كه ايشـان در شمـار، كم ترين و در منزلت نـزد







خــدا، برترين هايند.







و چون از منبر پايين آمد، عرض كردم: اى رسول خدا! آيا تو خود، حجّت خدا بر همه خلائق نيستى؟ فرمود: حسن جان! خدا مى فرمايد: «همانا تو بيم دهنده اى، و براى هر مردمى، هدايت كننده است». من، بيم دهنده ام، و علىّ، هدايت كننده. عرض كردم: اى رسول خدا! اين كه فرمودى: زمين از حجّت خالى نمى ماند؟ فرمود: آرى، علىّ امـام و حجّت پس از من است، و تو حجّت و امام پس از اويى، و حسين عليه السلام ، امام و حجّت پس از تو است و... .