201 ـ فرات كوفى با سند خود از سليم بن قيس نقل كرده است:







حسن بن علىّ عليه السلام پس از حمد و ثناى خداوند، فرمود:







«و پيشگامانِ نخستين از مهاجران و انصار، و كسانى كه با نيكوكارى از آنان پيروى كردند» [خدا از آنان خشنود است؛ آنان نيز از او خشنودند]، پس همچنان كه پيشگامان بر كسانى كه پس از آنان هستند، برترى دارند، پدرم علىّ بن ابيطالب نيز ـ چون پيشتازِ پيشگامان است ـ بر پيشگامان برترى دارد.







و فرمود: «آيا سيراب ساختن حاجيان و آباد كردن مسجدالحرام را همانند [كار







[ كسى پنداشته ايد كه به خدا و روز بازپسين ايمان آورده و در راه خدا جهاد كرده است؟» و [علىّ عليه السلام ،] از رسول خدا صلى الله عليه و آله پذيرفت، و با جان خود به او يارى رساند. سپس [ اين [ عموى او حمزه سيّدالشّهداء است. با اين كه شمار زيادى همراه او كشته شدند، او سيّد و سالار آنان شد؛ چون قرابت با رسول خدا صلى الله عليه و آله داشت.







سپس خدا دو بال براى جعفر قرار داد كه با آن ها، همراه فرشتگان در هر جاى بهشت كه خواهد پرواز كند، و اين ها به سبب منزلت و قرابت و مكانتى است كه نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله دارند، و رسول خدا صلى الله عليه و آله بر حمزه، در ميان شهدايى كه با او بودند، [با [ هفتاد [تكبير] نماز خواند.







و نيز خدا براى زنان پيامبر صلى الله عليه و آله [در عمل نيك و بدشان] ويژگى قرار داد، به علّت موقعيّتى كه نسبت به رسول خدا صلى الله عليه و آله داشتند، و خدا نماز در مسجدالنّبى را برابر با هزار نماز در مساجد ديگر ـ مگر مسجدى كه ابراهيم عليه السلام در مكّه بنا نهاد ـ قرار داد، باز؛ به سبب مكانت و فضل ارتباط آن با رسول خدا صلى الله عليه و آله .







و رسول خدا صلى الله عليه و آله صلوات را به مردم آموخت و فرمود: بگوييد: «اللّهمّ صلّ على محمّد وآل محمّد كما صلّيت على ابراهيم وآل ابراهيم إنّك حميد مجيد؛ خدايا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست چنان كه بر ابراهيم و آل ابراهيم درود فرستادى؛ همانا تو ستوده بزرگوارى». پس حقّ ما بر هر مسلمانى، به عنوان يك فريضه واجب خداوندى، اين است كه در [تشهّد] هر نمازى، بر ما صلوات فرستد.







و خدا غنائم را براى پيامبر خود حلال كرد و براى ما نيز؛ و صدقات را بر او حرام كرد و بر ما نيز؛ اين ها كرامت و فضيلتى از خدا بر ماست.







202 ـ مجلسى رحمه الله مى گويد: در حديث صحيح آمده است:







امام حسن عليه السلام براى مردم سخنرانى كرد و فرمود: من از آن خاندانم كه خـدا دوستى







صميمى آنان را بر هر مسلمانى، واجب كرد و فرمود: «بگو به ازاى آن (رسالت) پـاداشى از شما خواستار نيستم؛ مگر دوستى در باره خويشاوندان، و هركس نيكى به جاى آورد، براى او در ثواب آن خواهيم افزود.» و به جاى آوردن نيكى، محبّت ما خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله است.







203 ـ طبرسى رحمه الله با سند خود از زاذان نقل كرده است:







امام حسن عليه السلام فرمود: چون آيه تطهير نازل شد، رسول خدا صلى الله عليه و آله ما را با خود، در كساء خيبرى أمّ سلمه گرد آورد و فرمود: خدايا! اينان، اهل بيت و دودمان منند.