193 ـ صدوق رحمه الله با سند خود نقل كرده است:







كسى نزد حسن بن على عليه السلام آمد و عرض كرد: اى فرزند رسول خدا! پروردگار خود را برايم آن چنان توصيف كن كه گويى او را مى بينم. حسن بن على عليه السلام مدّتى طولانى سر به زير افكند، سپس سر بلند كرد و فرمود:







سپاس آن خدايى را كه آغازى شناخته شده، پايانى سرآمده، پيشينى ادراك شده، پسينى محدود، مدّتى پايان پذير براى او نيست، نه شخص [و جسميّت] دارد تا تقسيم پذيرد، و نه اختلاف صفت [با ذات] دارد تا محدود گردد. پس عقل ها و دريافت هايش، انديشه ها و خطورهايش و خردها و سازوكارهايش، حقيقت صفت او را در نيابند؛ تا [بتوانى] بگويى: چه زمانى پديد آمد؟ از چه سرچشمه گرفت؟ و بر چه چيز آشكار گشت؟ در چه چيز پنهان شد؟ چرا آن چيز را نيافريد؟







او آغازكننده نوآفرين است، آغاز كرد آنچه را نو آفريد، نو آفريد آنچه را آغاز كرد؛ آنچه خواست، انجام داد و آنچه فزون پذيرد، خواست. اين خداى شما، پروردگار جهانيان است.