يكي از آفتهاي بزرگ و ويرانگري كه در تاريخ اسلام بروز كرد و در دوره هايي شيوع و رواج بسيار داشته، جَعْل و وضع حديث است. ساختن حديث و انتساب آن به پيشوايان ديني به انگيزه هاي سياسي، مذهبي و... از دوران حكومت بني اميه، نضج گرفت و در دوران بني عباس دوام يافت.



جعل و وضع، گاه براي پيراستن شخصيتهاي منفور و آلوده حاكم اموي و عباسي صورت مي پذيرفت و گاه براي تخريب و ضربه زدن به شخصيتهاي برجسته.



امام حسن مجتبي(عليه السلام)، سبط اكبر پيامبر(صلي الله عليه و آله) و دومين امام معصوم، از شخصيتهايي است كه تير مسموم وضع و جعل آن بزرگوار را نشانه رفته و نسبتهاي ناروايي در قالب حديث و روايت به وي داده شده است. روايتهايي از امامان شيعه نقل شده كه ايشان، بسيار زن مي گرفت و بسيار طلاق مي داد تا آنجا كه پدرش حضرت علي(عليه السلام) بر منبر رفت و مردم كوفه را از اين امر بر حذر داشت. اين روايتها كه مبناي تحليلهاي نادرستي پيرامون شخصيت آن بزرگوار قرار گرفته، زمينه برداشتهاي فقهي قابل تأملي نيز شده است. برخي فقها و محدثان بر پايه همين احاديث، فتوا به جواز تعدد طلاق داده اند.(1)



در اين مقال، تلاش مي شود روايتهايي كه امام مجتبي(عليه السلام) را «مِطْلاق» (بسيار طلاق دهنده) معرفي كرده مورد نقد قرار گرفته و بي مايگي و سستي آنها بر ملا گردد.



مع الاسف، اين روايتها هم در منابع حديثي و تاريخي شيعي آمده و هم در كتب تاريخ اهل سنت