در سـال نـهـم هجرى هيئتى از مسيحيان نجران به مدينه آمدند تا سخنان پيامبر صلّى اللّه عـليـه و آله را از نـزديـك بـشنوند و از محتواى دعوت حضرتش آگاه گردند، ولى پس از گفتگوى فراوان درباره حضرت عيسى عليه السلام به نتيجه مثبتى نرسيدند و از سوى اسـقـف آنـهـا بـه آن حضرت پيشنهاد شد كه براى اثبات حقانيت خويش به مباهله بپردازند (يـعـنى هر گروه دست به دعا بردارد و از خداوند بخواهد كه هر كس خلاف مى گويد به عذاب او گرفتار آيد)؛ و اين پيشنهاد پذيرفته شد.

در اينجا قرآن كريم به رسول خويش دستور مى دهد كه براى مباهله نزديكترين افراد به خـود را از زنـان و فـرزنـدان و كـسـانـى كـه بـه مـنـزله جـان او هـسـتـنـد هـمـراه خـود بـيـاورنـد. ((11)) و بـه گواهى مسلم تاريخ مى بينيم كه ايشان ، حـضـرت زهـرا، امـام حسن ، اما حسين و على عليهم السلام را با خود به همراه مى برد. و اين نـشـان مـيـدهد كه اين چند تن از جمله امام مجتبى عليه السلام محبوبترين و مقربترين كس در نـزد خـدا و رسـول او مى باشند و اينانند كه دعايشان بدون ترديد مستجاب است ، چنانكه آن اسـقـف گـفـت : ((ايـن چـهـره هـايـى كـه من مى بينم اگر از خدا بخواهند كوهها را از جاى بـركـنـد، خـواهـد كـرد!))از ايـن رو از مـبـاهـله صرف نظر كردند و به دادن جزيه (نوعى ماليات ) تن دادند تا بتوانند در پناه حكومت اسلامى آسوده زندگى كنند.((12)) .