در ماه ذى الحجه سال دوم هجرت پس از جنگ باشكوه بدر كه به صورت افتخارآميزى به سـود مـسـلمـانـان پـايـان يـافـت ، دو دريـاى عـلم و عفت به هم پيوست و ازدواج على و زهرا عـليـهـمـاالسـلام سـر گـرفـت و دسـت غـواص لايـزالى محصول اين پيوند مبارك را كه دو دردانه شاهوار از صدف پاك عصمت بود به عنوان نعمت و هـديه اى بزرگ به جهانيان عرضه داشت ((2)) كه به فرمان خدا بـه نـام فـرزنـدان هـارون جـانـشـيـن مـوسـى عـليـهـمـاالسـلام كـه به زبان عبرى شبر و شـبـيـر((3)) بود، حسن و حسين ناميده شدند، زيرا كه پدرشان على عـليـه السـلام هـم شـاءن هـارون بـود يـعـنـى جانشين به حق پيامبر صلّى اللّه عليه و آله ((4))

بـا ولادت امـام مـجـتـبـى سـوره كـوثـر مـصـداق تازه يافت ، آسمان و زمين نور باران شد، آسمانيان يكديگر را تهنيت مى گفتند، موجى از سرور و شادى خانواده نبوت را فراگرفت ، و بـار ديـگر پس از ولادت مادرش فاطمه ، آبى بر آتش بولهبى دشمنان اسلام ريخته شد كه اميدشان را به باءس مبدل ساخت .