معاويه براي درهم کوبيدن جبهه امام حسن عليه السلام به امام علي عليه السلام توهين مي کرد و به او تهمت مي زد و ديگران را هم به اين کار تشويق مي کرد. اين توهين ها گاه در مورد شخص حضرت علي عليه السلام بود و گاه در مورد زمامداري و امامت او که در نوع دوم هدف خنثي سازي جايگاه امامت در اذهان مردم بود. در همان مجلس قبل که معاويه يارانش را براي تحقير امام حسن عليه السلام گردآورد، به آنان اين گونه رهنمود داد: «شما سعي کنيد کشته شدن عثمان را به پدرش علي نسبت دهيد و اين مطلب را جا بيندازيد که وي از سه خليفه قبل ناخشنود بوده » و در پي آن بود که سيل حملات عليه امام علي عليه السلام سرازير شود مانند: پدرت علي به خاطر دوستي دنيا و سلطنت بر عثمان عيب جويي کرد وسپس در قتل او مشارکت جست پدرت ابوبکر را مسموم کرد در توطئه قتل عمر دست داشت پدرت با رسول خدا صلي الله عليه و آله دشمن بود او شمشيري بلند و زباني گويا داشت زنده ها را مي کشت مردگان را متهم مي ساخت و... (22) معاويه بعد از شهادت امام حسن عليه السلام نيز به کارگزارانش نوشت: «هرگز اهانت به علي بن ابي طالب را فراموش نکنيد.»



گاهي معاويه در حضور امام حسن عليه السلام به ايشان اهانت مي کرد از جمله: معاويه در سفري که به مدينه داشت، بالاي منبر رفت و با ناسزاگويي، به مقام امام علي عليه السلام توهين کرد. امام حسن عليه السلام در همان مجلس برخاست و فرمود: «... اي مردم! خداوند هيچ پيامبري را نفرستاد مگر اين که مجرمان را دشمن او قرار داد. چنان که قرآن مي فرمايد: «وکذلک جعلنا لکل نبي عدوا من المجرمين.» من پسر علي هستم و تو پسر صخر، مادر تو هند است و مادر من فاطمه. مادربزرگ تو نثيله و مادربزرگ من خديجه است.» (23)



و در مجلسي ديگر که به امام علي عليه السلام هتاکي زيادي کرد، امام حسن عليه السلام فرمود: «اي پسر جگرخواره! آيا به اميرمؤمنان ناسزا مي گويي؟ با اين که پيامبر فرمود هر کس به علي ناسزا بگويد، به من ناسزا گفته و هر کس به من ناسزا بگويد، به خدا ناسزا گفته و کسي که به خدا ناسزا گويد، خداوند او را براي هميشه به دوزخ وارد مي کند. آن گاه به عنوان اعتراض مجلس را ترک کرد.» (24)