امام مجتبى عليه السلام خطاب به ابو سعيد مى فرمايد:



«مگر من حجّت خدا بر خلق و امام بعد از پدرم نيستم! مگر من همان نيستم كه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در باره من و برادرم فرمود: «حسن و حسين هردو امام هستند، چه قيام كنند و چه صلح»؟ پس من، چه قيام كنم و چه صلح، امام خواهم بود. اى اباسعيد! علت صلح من با معاويه همان علتى است كه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم به خاطر آن با «بنى ضمره» و «بنى اشجع» و با اهل مكّه به هنگام بازگشت از «حديبيّه» صلح نمود. آنان به صراحت حكم قرآن، كافر بودند و اينان به حكم تأويل قرآن كافر نيستند. آيا نمى دانى كه خضر عليه السلام چون كشتى را سوراخ نمود و پسرى را كشت و ديوار را در محلّى كه از اطعام آنان خوددارى كردند، تعمير نمود، موسى عليه السلام خشمناك شد؛ ولى بعد از آگاهى به حكمت آن، قانع گرديد؟ شما نيز اين چنين هستيد كه به خاطر عدم آگاهى از حكمت صلح، ناخشنود هستيد.»18