پس از پايان يافتن بيعت، امام مجتبى عليه السلام ديگر بار در سخنانى، دلائل شايستگى خويش براى خلافت و انحصار آن را در اهل بيت عليهم السلام برشمرد و فرمود:



«ماييم حزب پيروز خدا ماييم عترت پيامبر خدا كه از هركس به وى نزديك تريم. ماييم اهل بيت رسالت كه از گناهان و بدى ها معصوم و پاكيزه ايم. ماييم يكى از دو چيز گرانبها كه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم در ميان امت به يادگار گذاشت. ماييم تلاوت كنندگان قرآن كه همه اشيا به تفصيل در آن بيان شده اند، كتابى كه باطل از هيچ سو در آن راه نمى يابد.



در تفسير قرآن تنها مرجعِ مورد اعتماد، ما هستيم. در قرآن با يقين سخن مى گوييم و با گمان، تأويل آيات نمى نماييم. از ما اطاعت كنيد؛ زيرا اطاعت ما، از جانب خدا بر شما واجب شده است و فرمانبرى ما را با اطاعت خود و رسول خويش همراه نموده و فرموده است: «يا ايّها الذّين آمنوا اطيعوا اللّه و اطعيوا الرّسول و اُولى الأمر منكم فَاِن تنازعتم فى شى ء فرُدّوه الى اللّه والرّسول»6؛ اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اطاعت كنيد خدا را، و اطاعت كنيد پيامبر خدا و اولوالأمر «اوصياى پيامبر» را و هرگاه در چيزى نزاع داشتيد، آن را به خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم باز گردانيد (و از آنها داورى بطلبيد)



و در آيه ديگر فرمود: «اگر آن را به پيامبر و اولى الأمر بازگردانند، از ريشه هاى مسائل آگاه خواهند شد.»7



امام مجتبى عليه السلام در ادامه فرمود:



«شما را از گوش دادن به سخنان شيطان برحذر مى دارم؛ زيرا او دشمن آشكار شماست، تا همانند سپاهيان كفر در جنگ بدر نباشيد كه شيطان به آنان گفت: «امروز هيچ كس از مردم بر شما پيروز نمى گردد، و من همسايه «و پناه دهنده» شما هستم؛ اما هنگامى كه دو گروه (كافران و مؤمنانِ مورد حمايت فرشتگان) در برابر يكديگر قرار گرفتند، به عقب برگشت و گفت: من از شما بيزارم، من چيزى مى بينم كه شما نمى بينيد».8



در اين خطبه، دلايلى براى انحصار امامت در اهل بيت عليهم السلام وجود دارد، كه در منابع اهل سنّت نيز مورد قبول واقع شده است؛ از جمله:



1. طهارت و عصمت اهل بيت عليهم السلام ؛ كه قرآن كريم آن را در آيه تطهير «انّما يريد اللّه ليذهب عنكم الرّجس اهل البيت»، بيان داشته است.



2. آيه اولوالأمر؛ كه منظور از آن، امامان معصوم عليهم السلام هستند.



3. حديث ثقلين؛ كه بين شيعه و سنّى متواتر است.



امام عليه السلام در كلامى ديگر به حديث پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم استناد مى كند و مى فرمايد:



«اَلستُ الّذى قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله وسلم لى وَ لاِءخى: الحسن والحسين امامان قاما او قعدا؛ آيا من همان فرد نيستم كه پيامبر گرامى در حقّ من و برادرم فرمود: حسن و حسين هردو امام هستند؛ چه قيام كنند و چه صلح.»9