بالاخره با همه کوششها و تلاشها، معاويه و همراهانش در برابر حق تسليم نشده و به گمراهي و پيمودن راه خيانت و ضلالت ادامه دادند، و در نتيجه جنگ صفين پيش آمد و با کمال تاسف اين جنگ خانمانسوز ماهها طول کشيد و هزاران انسان مسلمان و مؤمن به خاطر جاه طلبي و مقام پرستي معاويه دنياپرست و هم فکرانش به خاک و خون کشيده شده و آن روزهاي سرنوشت سازي که با زمامداري رهبر واقعي اسلام هر ساعتش مي توانست براي اسلام و مسلمين فوايد بسياري را به ارمغان بياورد، و آن اوقات گرانبها و آن همه نيروهاي متعهد و فداکار تلاششان صرف برنامه ريزي هاي اساسي و تقويت اسلام گردد، در راه مبارزه با جاه طلبي و هواپرستي آنان به هدر رفت. (50)



باري جنگ شروع شد و صفها آراسته گرديد، و در اينجا باز هم نقش مهم و مؤثر فرزند رشيد و بزرگ رسول خدا(ص)و امير مؤمنان حسن بن علي(ع)را در راه دفاع از حريم اسلام و قرآن مشاهده مي کنيم، که طبق نقل ابن شهر آشوب در مناقب، امير مؤمنان(ع)هنگام تنظيم سپاه و صف آرايي لشکر، ميمنه لشکر خود را به حسن بن علي و برادرش حسين(ع)و عبد الله بن جعفر و مسلم بن عقيل سپرد... (51)



و در معرکه جنگ هم مورخين مي نويسند:



روزي معاويه خواست تا حسن بن علي(ع)را بيازمايد، و روي طبع فريبکارانه اش به خيال خود او را فريب دهد، و به همين منظور عبيد الله بن عمر (52) را که در زمره لشکريان وي بود خواست و بدو گفت: به نزد حسن بن علي برو و او را به خلافت اميدوار کن و وعده هاي ديگري به او بده، شايد بتواني او را از پدرش جدا کني و پيش ما آري.



عبيد الله به ميدان آمده و حضرت مجتبي را طلبيده گفت:



«لي اليک حاجة »؟



(مرا با تو حاجتي است؟)



و چون آن بزرگوار پيش آمده و پيشنهاد او را شنيد، با تندي پاسخ او را داده و در پايان بدو فرمود:



«لکاني انظر اليک مقتولا في يومک او غدک، اما ان الشيطان قد زين لک و خدعک حتي اخرجک مخلوقا بالخلوق تري نساء اهل الشام موقفک و سيصرعک الله و يبطحک لوجهک قتيلا...»



(گويا تو را مي نگرم که امروز يا فردا کشته خواهي شد، براستي که شيطان اين حال را براي تو آرايش کرده و فريب داده تا خود را معطر ساخته و جايگاهت را زنان اهل شام ببينند، و بزودي خدايت بر زمين افکند و کشته ات را به صورت به روي خاک اندازد.)



عبيد الله که اين سخنان را از آن سبط رسول گرامي اسلام شنيد سرافکنده و نا اميد به سوي معاويه بازگشت، و معاويه براي دلداري او گفت:



«انه ابن ابيه »!



(آري او پسر پدرش(علي)است)



نصر بن مزاحم که اين روايت را نقل کرده، گويد:



به خدا سوگند آن روز هنوز به پايان نرسيده بود که عبيد الله از لشکر شام بيرون آمد و به دست مردي از قبيله همدان به قتل رسيد، و آن مرد همداني براي آنکه مقتول خود را گم نکند و در فرصت مناسبي بتواند اسلحه و جامه مقتول را برگيرد، نيزه اش را در چشم او فرو برد و او را به زمين دوخت و پاي آن مقتول را نيز به اسب خود بست. (53)



نگارنده گويد: اين داستان را مي توان از معجزات آن حضرت نيز محسوب داشت که چنين خبري از آينده عبيد الله مي دهد، و سرنوشت ذلت بار او را به اطلاع وي مي رساند، و به آن سرعت، گفتار آن حضرت تحقق مي يابد.