محمد بن طلحه شافعي در کتاب مطالب السئول از تفسير وسيط علي بن احمد واحدي به سند خود از مردي روايت کرده که گويد: وارد مسجد مدينه شده، مردي را ديدم که از رسول خدا(ص)حديث نقل مي کند و مردم گرد او را گرفته اند، من به آن مرد گفتم: به من خبر ده از معناي «شاهد»و«مشهود»! (8)



آن مرد گفت: «شاهد»روز جمعه است و«مشهود»روز عرفه.



از او گذشتم و به مرد ديگري رسيدم که او نيز از رسول خدا(ص)



حديث مي گفت.من معناي «شاهد»و«مشهود»را از او پرسيدم، و او گفت: «شاهد»روز جمعه است و«مشهود»روز عيد قربان.



از آن دو گذشتم و به نوجواني رسيدم که(گردي)صورتش هم چون(گردي)اشرفي طلا بود و او نيز از رسول خدا(ص)حديث نقل مي کرد، بدو گفتم: از«شاهد»و«مشهود»به من خبر ده!



آن نوجوان گفت: آري، اما«شاهد»محمد(ص)است و اما«مشهود»روز قيامت است، مگر نشنيده اي که خداي تعالي درباره رسول خدا(ص)فرمايد:



«انا ارسلناک شاهدا و مبشرا و نذيرا» (9)



و درباره قيامت گويد:



«ذلک يوم مجموع له الناس و ذلک يوم مشهود» (10)



در اين وقت من از برخي پرسيدم: مرد اول که بود؟گفتند: ابن عباس، و از مرد دوم پرسيدم؟گفتند: او پسر عمر بود، و نوجوان سوم را پرسيدم کيست؟گفتند: حسن بن علي بن ابيطالب(ع)، و دنبالش گويد:



«فکان قول الحسن احسن »(و گفتار حسن بهتر بود.) (11)