عـنـاصـراصـلي ايـن بـاند كه از هواداران و وابستگان معاويه بودند عبارت بودند از: (عَمْرِوبن حـُرَيـْث)، (عـُمـارَة بـن وليـد)، (حـُجـْربـن عـَمـْرو)، (اَبـُوبـُرْدَه) پـسـر (ابـومـوسـي اشـعـري)، (اسماعيل واسحاق) پسران (طلحة بن عبيداللّه) و....

ايـنـان ، عناصر نيرومند و بانفوذي بودند و در تضعيف موقعيّت امام (ع) و شكست جبهه حقّ، سهم بسزايي داشتند.

ايـنـان در خـفـا، مـراتـب وفـاداري خـود را بـه مـعاويه نوشتند واو را به حركت به سوي كوفه تـشـويـق كـردنـد و تـضمين كردند كه هرگاه سپاه او به اردوگاه امام حسن (ع) نزديك شود، آن حضرت را دست بسته تسليم كنند وياناگهان او را بكشند.

معاويه با برخي از آ نان درخفا قرار داد بست و توسّط جاسوسانش براي هر يك از آنان پيغام فرستاد:

(اگـر حـسـن را بـكشي پاداشت دويست هزار درهم ، فرماندهي يكي از لشكرهاي شام و ازدواج با يكي از دخترانم خواهد بود).

امـام (ع) پـس از آگـاهي از اين توطئه در زير لباس زره برتن مي كرد و با احتياط رفتار مي نمودو حتّي براي نماز نيز با اين وضع مي رفت..