فضاي سياسي كوفه به دنبال جنگهاي (جمل)، (صفيّن) و (نهروان) كه هر سه در نزديكي آن و بـا حـضـور گـسـتـرده نـيـروهاي كوفي به وقوع پيوسته بود، همچنان گرفته و غم آلود و آغشته به وسوسه ها ونگرانيها بود.

در آن روز، خانواده هاي زيادي از مقتولين جنگهاي يادشده در كوفه مي زيستند و آرزو مي كردند كه روزي بتوانند انتقام كشتگان خود را بگيرند.

بـسـيـاري از مـردم ـ كـه خـودپـرسـتـي و سودجويي حتّي به مرز عقيده آنان نفوذ كرده بود ـ مي پنداشتند با بيعت كردن با امام حسن (ع) راهي به اشباع خواسته هاي نفساني خود خواهند يافت.

مـخـالفان فكري آن حضرت نيز همين اشتباه را مرتكب شدندو براي دستيابي به مطامع خود با مـيـل و رغـبـت بـا امـام (ع) بـيـعـت كـردنـد. ولي وقـتـي در عـمـل بـا قـاطعيّت و صلابت فرزند اميرمؤ منان (ع) مواجه شدند، مخالفت خود را علني ساخته ، يـكـي پـس ‍ از ديـگـري جـبهه امام (ع) را ترك كردند وهمان رفتاري را در پيش گرفتند كه با پدر بزرگوار آن حضرت داشتند.

بدين ترتيب درمحيط آشفته آن اجتماع ، جبهه بندي ها و باندبازي ها دوباره رخ نمود و در پي آن ، مشكلات گوناگون پديد آمد