از براهين و نشانه هاى روشن اوج كمال حسن و حسين (عليهماالسلام ) (در دوران كودكى ) علاوه بر آنچه در جريان مباهله ذكر شد (كه پيامبر (ص) آن دو را كه كودك بودند با خود براى مباهله برد) يكى اينكه پيامبر (ص) با آنان (با اينكه كودك بودند) بيعت كرد(5) و آن حضرت در ظاهر با هيچ كودكى غير از آنان بيعت ننموده است .

ديگر اينكه : آيات قرآن در شاءن آنان به خاطر كردار نيكشان بر پيامبر (ص) نازل گرديد، با اينكه خردسال بودند و نظير آن در مورد هيچ كسى نازل نشده است ، خداوند در قرآن مى فرمايد:

و يطعمون الطعام على حبه مسكينا و يتيما و اسيرا # انما نطعمكم لوجه الله لانريد منكم جزاء و لا شكورا # انا نخاف من ربنا يوما عبوسا قمطريرا # فوقيهم الله شر ذلك اليوم و لقيهم نضرة و سرورا - و جزاهم بما صبروا جنة و حريرا.(6)

((آنان (پيامبر، على ، فاطمه ، حسن و حسين (عليهم السلام )) غذاى خود را به خاطر دوستى خدا، به مسكين و يتيم و اسير مى دهند (و مى گويند) ما شما را در راه خدا طعام مى دهيم ، از شما نه پاداشى مى خواهيم و نه سپاسگزارى ، بى گمان ما از پروردگارمان مى ترسيم در روزى كه گرفته روى و پريشان باشد، پس خداوند آنان را از شر آن روز نگاه داشت و آنان را شاد و خرم نمود و به خاطر صبر و شكيبائيشان ، خداوند بهشت و لباس حرير بهشتى را به آنان پاداش داد)).

اين گفتار خداوند، شامل حال حسن و حسين (عليهماالسلام ) همراه پدر و مادرشان شد و در ضمن بيانگر گفتار آن دو بزرگوار و حالت درونى آنان است و اين دو (گفتار، و حالت معنوى ) نشانگر آشكار امامت و حجت بزرگ حسن و حسين (عليهماالسلام ) بر مردم مى باشد، چنانكه قرآن خبر از سخن گفتن حضرت مسيح (ع) در گهواره مى دهد.(7) و همين معجزه و نشانه صدق نبوت او بود و حكايت از آن داشت كه او در پيشگاه خدا از ويژگى مخصوصى برخوردار است ، به خاطر آن كرامتى كه بيانگر مقام ارجمند او در پيشگاه خدا و برترى او بر ديگران است . و رسول خدا (ص) با صراحت به امامت امام حسين (ع) و امامت برادرش تصريح كرده است آنجا كه فرموده است :

ابناى هذان امامان قاما او قعدا؛ اين دو پسرانم ، دو امام هستند خواه بپا خيزند (و بجنگند) و خواه بنشينند (و صلح كنند))).

و وصيت امام حسن (ع) بر امامت او دلالت دارد، چنانكه وصيت امير مؤ منان على (ع) بر امامت امام حسن (ع) دلالت داشت بر اساس وصيت رسول خدا (ص) در مورد امامت امير مؤ منان على (ع) بعد از خودش .