بعد از امير مؤ منان على (ع) مقام امامت به فرزندش امام حسن (ع) رسيد. مادر امام حسن (ع) حضرت فاطمه سرور بانوان دو جهان ، دختر پيامبر اسلام ، سيد رسولان ، حضرت محمد (ص) است ، كنيه او ((ابومحمد)) مى باشد.

او در شب نيمه ماه رمضان سال سوم هجرى (1) در مدينه چشم به اين جهان گشود، مادرش حضرت فاطمه (سلام الله عليها) روز هفتم تولدش او را در پارچه حرير بهشتى - كه جبرئيل آن را براى پيامبر (ص) آورده بود - پيچيد و نزد پيامبر (ص) آورد، پيامبر (ص) او را ((حسن )) ناميد و گوسفندى براى او قربانى كرد، اين مطلب را جمعى ، از امام صادق (ع) نقل كرده اند.

امام حسن (ع) از نظر اخلاق و روش و سيادت ، شبيه ترين مردم به رسول خدا (ص) بود، اين موضوع را جماعتى از انس بن مالك نقل كرده اند كه او گفت :

لم يكن احد اشبه برسول الله (ص) من الحسن بن على .

((هيچ كس نبود كه مانند حسن (ع) به رسول خدا (ص) شباهت داشته باشد)).

روايت شده : حضرت فاطمه (سلام الله عليها) حسن و حسين (عليهماالسلام ) را به حضور رسول خدا (ص) آورد آن هنگام كه رسول خدا (ص) در بستر بيمارى و رحلت بود، عرض كرد: ((اى رسول خدا! اين دو نفر، فرزندان تو هستند، پس ‍ چيزى را از طريق ارث به آنان برسان )).

پيامبر (ص) فرمود:

اما الحسن فان له هيبتى و سوددى و اما الحسين فان له جودى و شجاعتى .

((اما حسن (ع) پس براى اوست وقار و شكوه و بزرگوارى من ، و اما حسين (ع) پس از براى اوست سخاوت و شجاعت من )).