چنانكه اشاره شد، مردم عراق و مخصوصاكوفه بيش از ديگران زير فشار قرار گرفته بودند، به طورى كه وقتى به خانه دوستان و افراد مورد وثوق و اطمينان خود رفت و آمد مى كردند و اسرار خود را با آنها در ميان مى گذاشتند، چون از خدمتكارصاحبخانه مى ترسيدند،مادام كه از آنها سوگندهاى مؤكد نمى گرفتند كه آنها را لوندهند، گفتگو را آغاز نمى كردند!



معاويه طى بخشنامه اى به عمال و فرمانداران خوددر سراسر كشورنوشت كه شهادت هيچ يك از شيعيان و خاندان على عليه السلام را نپذيرند!



وى طى بخشنامه ديگرى چنين نوشت : «اگر دو نفرشهادت دادند كه شخصى، از دوستداران على عليه السلام وخاندان او است، اسمش را از دفتر بيت المال حذف كنيد و حقوق و مقررى او را قطع نماييد»!



زياد كه به تناوب شش ماه در كوفه و شش ماه دربصره حكومت مى كرد، «سمرة بن جندب »را به جاى خوددر بصره گذاشت تا در غياب وى امور شهر را اداره كند.سمره در اين مدت هشت هزار نفر را به قتل رسانيد.زياد به وى گفت: آيا نمى ترسى كه در ميان آنها يك نفربيگناه را كشته باشى؟ گفت: اگر دو برابر آنها را نيزمى كشتم هرگز از چنين چيزى نمى ترسيدم!



«ابو سوار عدوى » مى گويد:



سمره در بامداد يك روز چهل و هفت نفر از بستگان مرا كشت كه همه حافظ قرآن بودند.