در آيين اسلام، ثروتمندان، مسئوليت سنگينى دربرابر مستمندان و تهيدستان اجتماع به عهده دارند و به حكم پيوندهاى عميق معنوى و رشته هاى برادرى دينى كه در ميان مسلمانان برقرار است، بايد همواره درتامين نيازمنديهاى محرومان اجتماع كوشا باشند.پيامبراسلام صلى الله عليه وآله وسلم و پيشوايان دينى، نه تنها سفارشهاى مؤكدى در اين زمينه نموده اند بلكه هر كدام در عصرخود، نمونه برجسته اى از انساندوستى وضعيف نوازى به شمار مى رفتند.



پيشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد وعبادت، مقامى برگزيده و ممتاز داشت بلكه از لحاظبذل و بخشش و دستگيرى از بيچارگان و درماندگان نيزدر عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان وتهيدستان، و نقطه اميد درماندگان بود. هيچ فقيرى ازخانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت. هيچ آزرده دلى شرح پريشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگونمى كرد، جزآنكه مرهمى بردل آزرده او نهاده مى شد.گاه پيش از آنكه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مى ساخت و اجازه نمى داد رنج و مذلت سؤال را برخود هموار سازد!



«سيوطى » در تاريخ خود مى نويسد:



«حسن بن على » داراى امتيازات اخلاقى و فضائل انسانى فراون بود، او شخصيتى بزرگوار ، بردبار ، باوقار،متين ، سخى، بخشنده، و مورد ستايش مردم بود.