نوشته اند که روزي حسن (ع) و حسين (ع) پيرمردي را ديدند که وضو مي گيرد ، اما وضوي او درست نيست . در اين هنگام براي اينکه او را به خطايش آگاه سازند ، به طو ساختگي با يکديگر مجادله کردند و هر يک به ديگري مي گفت که تو درست وضو نمي گيري و براي پايان گرفتن جدال نزد پيرمرد رفتند و به او گفتند : اي پدر ، تو را به داوري مي طلبيم تا درباره وضو گرفتن ما حکم کني و بگويي که کداميک از ما درست وضو مي گيرد . پيرمرد که به وضو گرفتن آنها دقيق مي نگريست ، پس از مدتي گفت : هر دوي شما درست وضو مي گيريد ، اما اين مرد نادان وضويش درست نيست و هم اکنون از شما آموخت و به برکت شما و مهر و دلسوزيتان نسبت به امت جد بزرگوارتان ، راه درست را شناخت .

روزي ابن عباس در موقع سوار شدن بر مرکب نسبت به حسن (ع) و حسين (ع) فروتني نمود و آنان را در سوار شدن ياري کرد . « مدرک بن زياد » بر وي معترض شد که چرا چنين مي کني، در حاليکه تو از نظر سن برتر ازآن دو هستي .

ابن عباس به تندي پاسخش گفت که : « اي فرومايه! آيا نمي داني اين دو کيستند؟ فرزندان پيامبر خدا! و آيا سزاوار نيست که من در برابر نعمتي که خدا بر ما ارزاني داشته مرکب آنان را نگاه دارم؟! »

در تذکره الخواص از ابن عباس روايت شده که پيامبر (ص) براي دو فرزند خود حسن و حسين اين تعويذ ( دعايي را گويند که براي دفع بلا و آفت چشم زخم در کاغذ مي نويسند و به گردن يا بازو مي بندند ) را تلاوت فرمود :

اعيذ کما بکلمات الله التامه من کل شيطان هامه و من کل عين لامه

شما را از شر هر شيطان آزار دهنده و هر چشم شومي به پناه کلمات تام خدايي مي برم .

سپس بيان داشت که اين عبارت ، تعويذي است که ابراهيم عليه السلام براي اسماعيل و اسحق تلاوت نموده است