399 ـ صدوق رحمه الله با سند خود از شريح بن هانى نقل كرده است:



اميرمؤمنان عليه السلام ازفرزند خود، حسن بن علىّ عليه السلام پرسيد: فرزندم! عقل [و فهم [چيست؟



عرض كرد: آنچه به دل سپرده اى، نگه دارد.



فرمود: دورانديشى چيست؟



عرض كرد: انتظار فرصت بردن، و به اقبالِ روكرده شتاب ورزيدن است.



فرمود: بزرگوارى چيست؟



عرض كرد: زيان ها را تحمّل كردن، و كرامت ها را به پا كردن است.



فرمود: سماحت چيست؟



عرض كرد: درخواست كننده را پاسخ دادن، و عطاها را بخشيدن است.



فرمود: شُحّ [و بخل شديد نفس] چيست؟



عرض كرد: [بخششِ] اندك را اسراف ديدن، و انفاق شده را ازدست رفته دانستن.


فرمود: كِنِسى چيست؟


عرض كرد: اندك را خواستن، و از بى ارزش [نيز [بازداشتن.



فرمود: تكلّف چيست؟


عرض كرد: به كسى كه تو را امان ندهد، پيوستن، و در كارى كه خواسته تو نيست، نگريستن.


فرمود: جهل چيست؟



عرض كرد: پيش از دست يابى به فرصت، شتاب ورزيدن، و ازپاسخ خوددارى كردن. و در بسيارى جاها، خاموشى چه خوب ياورى است؛ هرچند سخنور باشى.