امام مجتبي(ع) درباره امامت و خلافت فرمود بعد از من حسين بن علي(ع) به مقام امامت و خلافت ميرسد. اين مقام مخصوص آن حضرت است گرچه تو اي محمد بن حنفيه فرزند علي و برادر ما هستي؛ اما مقام امامت ارثي نيست كه مانند امور دنيايي هر فرزندي از پدرش ارث ببرد بلكه موهبتي است. بعد از من، امامت مخصوص حسين بن علي بن ابيطالب است. مباداد در اين كار طمع كني و بگويي من هم فرزند علي و برادر حسن بن علي هستم پس من هم شايسته مقام امامت و خلافتم.

وقتي اين سخنان را ابن حنيفه از امام حسن(ع) شنيد به حضرت عرض كرد آيا من مجاز هستم عقيدهام را درباره امامت و خلافت مطرح كنم؟ فرمود بگو.

عرض كرد عقيدهام آن است كه اين مقام مخصوص حسين بن علي(ع) است؛ زيرا وي درجاتي دارد كه ما آن را نداريم. چندين خصوصيت در او وجود دارد كه ما فاقد آن هستيم «كان أَعْلمنا عِلماً وأثقلنا حِلماً و أَقربنا مِن رَسول الله(ص) رَحِماً، كان فَقيهاً قَبل أن يُخلق وقَرء الوحي قَبل أَن يَنْطق» (كافي 1/302) او در عالم غيبت به كرسي فقاهت رسيده و قبل از اينكه به عالم ناسوت بيايد عالم بود. او علمش را از مكتب و مدرسه نياموخت و چيزي از اين راه نيندوخت. از نظر علم و مقام صبر و بردباري و قرابت به پيامبر از همه ما برتر است. وقتي ابن حنفيه گزارش اعتقاد خود را محضر امام مجتبي(ع) داد، روشن شد كه ديگر او درباره امامت ادعايي ندارد.

ابن حنفيه ميگويد حسين بن علي(ع) «كان فقيها قبل أن يخلق» قبل از اينكه حرف بزند، قاري وحي بود. وحي را ميدانست و آن را ميخواند. يا قبل از آنكه وحي به عالم نطق و لفظ تنزل كند و به كسوت عبارت دربيايد، عالِم به وحي بود.