هرگز دلي ز غم چو دل مجتبي نسوخت


ور سوخت ز اجنبي دگر از آشنا نسوخت


هر گلشني که سوخت ز باد سموم سوخت


از باد نوبهار و نسيم صبا نسوخت


چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت


کز دشمنان ز هر بد و هر ناسزا نسوخت


از هر خسي چو آن گل گلزار معرفت


شاخ گلي ز گلشن آل عبا نسوخت


جز آن يگانه گوهر توحيد را کسي


ز الماس سوده لعل لب دلربا نسوخت


هرگز برادري به عزاي برادري


در روزگار، چون شه گلگون قبا نسوخت


باور مکن دلي که چو قاسم به ناله شد


زان ناله پر از شرر وا ابا نسوخت


آن دم که سوخت حاصل دوران ز سوز زهر


در حيرتم که خرمن گردون چرا نسوخت


تا شد روان عالم امکان ز تن روان


جنبده اي نماند کزين ماجرا نسوخت


خاموش شد چراغ دل افروز مجتبي


افروخت شعله غم جانسوز مجتبي