411 ـ طوسى رحمه الله با سند خود از محمّد بن مسلم، از امام صادق عليه السلام نقل كرده است:







گروهى از اصحاب [ امام] حسن بن علىّ عليه السلام به او نامه نوشتند و در مرگ دخترش، به او تسليت گفتند. و آن حضرت در پاسخ آنان نوشت:







امّا بعد، نامه تسليت شما رسيد، و من آن را به حساب خدا مى گذارم تا تسليم تقدير، و بردبار در آزمون او باشم، و اگر مصائب و پيشامدهاى ناگوار مرگ عزيزانِ ـ محبوبى كه بسيار پرسانِ حال ما بودند ـ و برادرانِ ـ با محبّتى كه بينندگان خود را خوشحال و ديده ها را روشن مى كردند ـ ما را دردمند و آزرده كند، [ اين هشدار و پند را دارد كه ببينيم] روزگار، آنان را گرفت و مرگ، بر سر آنان فرود آمد. آرى، بازماندگانِ خود را







گذاردند و مرگ، آنان را برد، و اينك در سپاه مردگان در جوار هم ـ بى آن كه منزلت هم جوارى، و نماز و ديد و بازديد، و ديدارِ ناشى از همسايگى داشته باشند ـ افتاده اند. تن هاى آنان از خانواده خود دور، و از صاحبانش تهى است، و [دوستان و [برادران، بى تاب اند، و من چونان منزل و آرامگاه ايشان نديده ام؛ خانه هاى [تنگ و تاريك و[ هراس انگيز، و خفتگانى كه در آن جاها خفته اند و از خانه انس خود بيرون شده اند. آرى [دخترم نيز] بدون ناراحتى، از خانه اُنس خود جدا شد و آن را به بلا سپرد، و او كنيز مملوك خدا بود كه راه رفته را پيمود؛ راهى كه پيشينيان آن را پيمودند، و زود است كه ديگران نيز بپيمايند. والسّلام.