11 ـ در تفسير منسوب به امام عسكرى عليه السلام آمده است:







حسن بن على بن ابيطالب عليه السلام فرمود: خداى متعال چون يهود را از زبان پيامبر خدا صلى الله عليه و آله توبيخ فرمود و جلو بهانه هاى آنان را گرفت، و دليل هاى روشن آورد كه محمّد صلى الله عليه و آله سالار پيامبران، و بهترين آفريده خداست، على عليه السلام سرور اوصيا، و بهترين جانشين او در ميان مسلمانان است، و پاكيزگان از خاندان او به پادارندگان دين خدا و پيشوايان بندگانش هستند، جلوى بهانه هاى آنان را گرفت. ديگر نمى توانستند دليل و شبهه اى بياورند؛ به لجاجت روى آوردند و گفتند:







محمّد! ما نمى فهميم تو چه مى گويى! ما معتقديم كه بهشت، تنها براى ماست ـ نه تو، و نه على، نه دين داران و امّت تو ـ ، و ما به شما گرفتار و آزموده مى شويم، و ما اولياى مخلص خدا و بندگان برگزيده اوييم. دعاى ما پذيرفته است و هر خواسته اى كه از پروردگارمان داشته باشيم، ردّ نخواهد شد.







چون اين سخنان بگفتند، خداى متعال به پيامبرش فرمود: اى محمّد! به اينان بگو: «اگر سراى آخرت ـ بهشت و نعمت هايش ـ تنها براى شماست و ديگران ـ كه محمّد و على و امامان و بقيّه اصحاب و مؤمنان باشند ـ سهمى از آن ندارند، پس اگر راست مى گوييد كه دعاى شما مستجاب است، براى دروغگويان و مخالفان خود آرزوى مرگ كنيد» و بگوييد: خدايا! دروغگويان ما و مخالفان را بميران تا راستگويان از ايشان بياسايند، و حجّت راستين و بايسته ات آشكارتر شود.







پيامبر صلى الله عليه و آله پس از آن كه اين سخن خدا را بر آنان عرضه كرد، فرمود: هيچ يك از شما اين نفرين و آرزو را نمى كند مگر آن كه آب دهانش در گلويش گيركند و در جا بميرد. و چون يهود مى دانستند كه دروغگويند و محمّد و على و پيروانشان راستگويند، از بيم مرگ جرأت نكردند كه دعا كنند. از اين رو، خداى متعال فرمود: «به سبب پيشينه (بد)







خود، هرگز آن را نخواهند.»؛ يعنى به سبب پيشينه كفر به خدا و پيامبرش محمّد صلى الله عليه و آله ، و برادر و وصيّش على عليه السلام ، و خاندان پاكيزه و برگزيده اش، مرگ را آرزو نمى كنند «و خدا به ستمگران داناست»؛ يعنى يهود چون مى دانند دروغ مى گويند، جرأت آرزوى مرگ را ندارند. از اين رو به تو فرمان دادم تا با حجّت خود، آنان را مبهوت سازى، و مردم ناتوان بدانند كه آنان دروغ مى گويند.