بازگشت

3- نوشيدن کوزه آب زهرآلود


سوّمين مساءله اى كه جمعى از دانشمندان را متحيّر كرده و نمى توانند جواب صحيحى به معترضين بدهند اين است كـه اگـر ائمـّه اطـهـار ( عـليـهـم السـّلام ) از مـغـيـّبـات و آيـنـده و گـذشـتـه و از جـمـيـع حـقـايـق اطـّلاع كامل دارند و آيه قرآن هم آن را تاءييد كرده و فرموده :

وَكُلُّ شَىْءٍ اَحْصَيْن اهُ ف ى اِم امٍ مُبي نٍ ((89))

پس چرا آنـهـا بـخصوص حضرت امام مجتبى ( عليه السّلام ) كوزه آب زهرآلود را مى آشامند و متوجّه مسموم بودن آن نمى شوند.

در جـواب ايـن مـسـاءله بـايـد گفت :

درست است كه خداى تعالى به آنها اين علوم و آگاهى را عنايت كرده ولى در صـورتى آنها از آن استفاده مى كنند كه به معلومات خود تمركز كنند و بخواهند آن را بدانند به عبارت واضح تـر آنـكه آنها هر چه را از حقايق و علوم كه به آن توجّه كنند مى دانند ولى بطور عادى مانند پروردگار نيستند كـه عـلمـشـان عـيـن ذاتـشان باشد و بر همه چيز در يك لحظه محيط باشند بلكه علم ائمّه اطهار ( عليهم السّلام ) خدادادى است و اگر بخواهند كه از آن استفاده كنند، استفاده مى كنند ولى اگر بطور عادى باشند ممكن است استفاده نـكـنـنـد مـثـلا اگر ما بخواهيم بدانيم كه در كوزه شربت ريخته اند يا زهر، تجسّس مى كنيم و از علممان كمك مى گيريم و بالاخره حقيقت مطلب را مى فهميم ولى اگر هميشه عادت بر اين بوده كه از اين كوزه آب مى خورده ايم و حـالا هـم بـدون تـجـسـّس طـبـق مـعمول كوزه را برداشته و آب خورده ايم و از علممان در شناختن شربت و يا زهر اسـتـفـاده نـكـرده ايـم و اتـّفـاقـا در كـوزه ، آب نـبـوده و زهـر بـوده اسـت ، مـانـعـى نـدارد و مـا را در عـيـن حـال بـى اطـّلاع از شـنـاخـتـن زهـر و يـا شـربـت و يـا جـاهـل نـمـى دانـنـد و حـتـّى بـه ايـن عمل سهو و نسيان و خطا هم گفته نمى شود بلكه ما را كاملا محيط بر شناختن سم و شربت مى دانند.

ائمّه اطهار ( عليهم السّلام ) هم دانا به همه چيز هستند ولى داشتن اين علم لازمه اش اين نيست كه هميشه همه چيز در مـقـابـل چـشـمـشـان بـاشـد بـلكـه گـاهـى مـمـكـن اسـت تـوجـّه بـه چـيـزى نـكـنـنـد و طـبـق معمول عمل كنند و اتّفاقا و يا با دخالت ديگرى آب مثلا مسموم شده باشد و آنها از آن بياشامند و مسموم شوند و بـالاخـره آنـهـا اگـر بـخـواهـنـد هـر چـه را بـدانـنـد، مـى دانـنـد ولى بـطـور عـادى معنى ندارد همه چيز هميشه در مقابل چشمشان باشد و از همه چيزها مطّلع باشند.

امام صادق ( عليه السّلام ) فرمود:

ان الامام اذا شاء ان يعلم علم ((90))

يعنى امام ( عليه السّلام ) وقتى بخواهد چيزى را بداند مى داند.و لى ديـگران اين طور نيستند يعنى هر چيزى را وقتى بخواهند بدانند نمى توانند بدانند چون علم اكثر چيزها را ندارند.