از ديگر مسـوولـيت هاى امام حـسـن(ع) ، تـولـيت موقـوفـات امام على(ع) بود. امام على(ع) در اواخر عمر خويش طى حكمى همه موقوفات خويش را به امام حسن(ع) واگذار كرد.



اين موقوفات دو بخش بود: برخى موقوفات خود امام على(ع) بـودند از قبـيل چاه، چشمه، نخل و ديگر چيزهايى كه اميرمومنان آنها را احـداث و وقف کرده بـود؛ بـرخـى همان موقوفات پـيامبـر(ص) و فاطمه(س) بود كه توليتش بـه عهده حضرت على(ع) بـود.



امام على(ع) در فرمانى بـه امام حسن(ع) بـه وى چـنين مى فرمايد:



" اين است آنچـه را كه بـنده خـدا، على بـن ابـى طالب، پـيشواى مومنين درباره دارايى خود به آن فرمان داده براى بـه دست آوردن رضا و خشنودى خدا كه به سبب آن مرا بـه بـهشت داخل نمايد و بـر اثر آن ، آسودگى آخرت را بـه من عطا فرمايد... و پـس از من, حسن بن على سفارش مرا انجام مى دهد. وصى من است (تا ) از مال و داراييم به طور شايسته صرف کرده ، بـه مستـحقين و سزاواران ببـخشد و اگر براى حسن پيشامدى نمود حسين زنده است. وصى من بعد از حسن ، اوست و سـفارشم را مانند او انجـام مى دهد.... و شرط مى كند بـا آن كه تصدى اين مال را بـه او داده ، اين كه اين مال را بـه همان طورى كه هست، باقى بگذارد و ميوه آن را در آنچه به آن مامور گشته و رهنمود شـده اسـت ، صرف نمايد و شـرط مى كند كه نهالى از زاده هاى درخت خرماى اين روستاها را نفروشد..."