ايـن گـروه كـه ـ بـه گـفـتـه طـبـري ـ بـيـسـت هـزار مـرد مـسـلّح كـوفـي را تـشـكـيـل مـي دادند، داراي نژادي مخلوط واولاد بردگان و موالي بودند و شايد بيشتر آنان اولاد كنيزكان پارسي اي بودند كه در سالهاي دوازده تا هفدهم هجري در (عين التّمر) و(جلولاء) اسير شده بودند.

آنـان در سالهاي 41 و 61 يعني در دوبحران مربوط به امام حسن و امام حسين (س) مردمي صاحب سلاح و جنگجو بشمار مي رفتند.

ايـن گـروه پـايـبـنـد بـه هـيـچ اصـلي نـبـودنـد و در بـرابـر پـول بـه هـر جـنـايتي تن در مي دادند. از اين رو، بيشتر، پيروان واطرافيان مردم صاحب قدرت بوده و شمشير برنده اي در دست جبّاران بشمار مي رفتند.