امـام مجتبي (ع) همراه پدربزرگوار و برادر ارجمندش امام حسين (ع) و چند تن ديگر، در بدرقه ابـوذر بـه سـوي تـبعيدگاه ـ علي رغم اينكه عثمان ، مردم را از آن بدرقه برحذر داشته بود ـ شركت كرد و باسخناني كه از دل دردمندش بر مي خاست ، ابوذر را دلداري داد و فرمود:

(اي عـمـو! اگـر نبود كه شايسته نيست توديع كننده سكوت كند وبدرقه كننده بازگردد، سخن كـوتاه مي شد، هر چند كه افسوس طولاني گردد. از اين گروه چيزهايي به تو رسيده كه مي بيني ، دنيا را با تذكّر جدايي از آن رهاكن و سختيها و مشكلات آن را به اميد پس از آن (نعمتهاي اخـروي) تحّمل نما و پايداري كن تا پيامبرت را ـ در حالي كه از تو خشنود است ـ ديدار نمايي)