مـردي از اهـل شام به امام حسن (ع) جسارت كرد. امام (ع) سكوت اختيار نمود. هنگامي كه آن مرد از ناسزا گفتن باز ايستاد امام (ع) به وي سلام كرد و خنديد؛ سپس فرمود:

(اي پـيـر مـرد! گـمـان مـي كـنـم غـريـب باشي و شايد امر بر تو مشتبه شده باشد. اگر از ما رضـايـت بـخـواهـي تـو را مـي بخشيم و اگر چيزي بخواهي به تو مي دهيم وچنانچه راهنمايي بخواهي راهنمايي ات مي كنيم و... اگر ـ تا زماني كه در اين شهر هستي ـ بر ما مهمان شوي از تو به نحو شايسته پذيرايي خواهيم كرد.)

مرد شامي با شنيدن سخنان امام (ع) گريست ؛ سپس گرفت :

(شـهـادت مـي دهـم كـه تـو جـانـشـيـن خـدا در زمـيـن هستي. خدا داناتر است كه رسالتش را در چه خـانـدانـي قـرار دهـد. شـما و پدرتان تاكنون دشمن ترين بندگان خدا نزد من بوديد؛ ولي هم اكنون محبوب ترين مردم نزد من هستيد.)

ايـن سـخـنـان را گـفـت و مهمان امام شد و تا وقتي كه در آنجا بود در محضر آن حضرت بود ودر شمار دوستداران اهل بيت عليهم السّلام در آمد.

يـكـي از خدمتكاران حضرت ، مرتكب خلافي شد كه مي بايست تنبيه شود. امام (ع) دستور داد او را تنبيه كنند. خدمتكار گفت : مولاي من !

(وَالْعافِينَ عَنِ النّاسِ).

امام (ع) فرمود: تورا بخشيدم

خدمتكار، دنباله آيه را خواند

(وَاللّهُ يُحِبُّ الُْمحْسِنيِنَ).

امام فرمود تو در راه خدا آزادي و دو برابر حقوقت را به تو خواهم پرداخت.