مـعـاويـه بـا انـتـقـال خلافت به امام حسن (ع) به دست و پا افتاد؛ زيرا مي دانست امام (ع) داراي موقعيّت و محبوبيّت ويژه اي در ميان مردم است.

از سـوي ديـگـر مـي دانـسـت امـام مـجـتـبـي (ع) از روش رسـول خـدا(ص) و پـدرش امـيـرمـؤ مـنـان (ع) در لزوم نـبـرد بـا سـركـشـان ، هـرگـز عـدول نخواهد كرد. از اين رو، شورايي تشكيل داد و ياران خود را از موقعيّت خطيري كه پيش آمده آگاه ساخت. سپس با نظر آنان تصميمات ذيل را اتّخاذ كرد.

1 ـ اعزام نيروهاي اطّلاعاتي به قلمرو حكومت امام حسن (ع)؛ بويژه كوفه و بصره ، تا معاويه را نـسـبـت بـه مـيـزان وفـاداري مـردم بـه امـام (ع) مطلع سازند و نيز در ميان مردم به سمپاشي بپردازند.

2 ـ ارسـال نـامـه هـايـي بـراي بـزرگـان عـرب و رؤ سـاي قبائل و تطميع آنان.