زندگى سراسر افتخار امام مجتبـى(ع) جلـوه هاى زيبا و پرشكـوهى داشت. او در روز پانزدهـم رمضان سال سـوم هجـرى پـا به عرصه وجـود گذاشت. هفت سال در دامـن پرفيض رسول خدا(ص) از چشمه هاى زلال نبوت بهره برد. وحـى الهى فكـر و انـديشه او را شكل داد و اعماق جانـش را جهت بهره دهى به اسلام و مسلمانان آماده ساخت. سپـس سى سال حوادث تلخ و شيريـن بعد از رحلت پيامبـر وى را از تجربه هاى گران بهره منـد ساخت. در سال چهلـم هجـرت, هـدايت كشتـى اسلام, در سخت تـريـن مـوقعيت, به عهده او گذاشته شد. آن امام معصوم(ع) با كمتريـن آسيب و تلفات امت اسلامى را رهبرى كرد, تـوطئه هاى بزرگ و خطرناك بنـى اميه را نقـش بـر آب ساخت, مانع نابـودى اسلام و برنامه هاى حيات بخـش آن شد و پيـش بينى پيامبر خـدا(ص) را تحقق بخشيـد. بـر خـورد زيبـاى امام حسـن(ع) در قصه صلح افتخار بزرگـى در تاريخ اسلامـى بـر جاى گذاشت. نـويسنـدگان و تحليل گران بسيارى به آن پرداخته و ابعاد گوناگـون آن را بررسـى كرده اند.

گروهـى هماننـد شيخ راضـى آل ياسين(ره) كتابـى در 374 صفحه تـدويـن كرده, آن را (صلح الحسـن) ناميـده انـد و جمعى نيز در صفحات بيشتر يـا كمتـر به تـرسيـم تلاشهاى ايـن سـرور جـوانـان بهشت پـرداختنـد.