از ديگر مسـوولـيت هاى امام حـسـن(ع) , تـولـيت موقـوفـات امام على(ع) بود. امام على(ع)

در اواخر عمر خويش طى حكمى همه موقوفات خويش را به امام حسن(ع) واگذار كرد.

اين موقوفات دو بخش بود: برخى موقوفات خود امام على(ع) بـودند از قبـيل چاه, چشمه, نخل و ديگر چيزهايى كه اميرمومنان آنها را احـداث و وقف گردانيده بـود بـرخـى همان موقوفات پـيامبـر(ص)و فاطمه(س)بود كه توليتش بـه عهده حضرت على(ع) بـود كه مجموع آنها عبارت بود از: چشمه ينبـع و وادى احمر, القصيبـه, منطقه ينبـع, يبيغات, صحـراى رعيه, عين حـسن, ديمه, اذنيه, ام العيال, حـيطان سبعه(دلال, عواف, بـرقه, ميثب, حسنى, صافيه, مشربـه ام ابـراهيم)و فدك.

امام على(ع) در فرمانى بـه امام حسن(ع) بـه وى چـنين مى فرمايد:

(اين است آنچـه را كه بـنده خـدا, على بـن ابـى طالب, پـيشواى مومنين درباره دارايى خود به آن فرمان داده براى بـه دست آوردن رضا و خشنودى خدا كه به سبب آن مرا بـه بـهشت داخل نمايد و بـر اثر آن, آسودگى آخرت را بـه من عطا فرمايد... و پـس از من, حسن بن على سفارش مرا انجام مى دهد. وصى من است از مال و داراييم به طور شايسته صرف مى كند و بـه مستـحقين و سزاواران مى بـخشد و اگر براى حسن پيشامدى نمود حسين زنده است. وصى من بعد از حسن, اوست و سـفارشم را مانند او انجـام مى دهد.... و شرط مى كند بـا آن كه تصدى اين مال را بـه او داده, اين كه اين مال را بـه همان طورى كه هست, باقى بگذارد و ميوه آن را در آنچه به آن ماءمور گشته و رهنمود شـده اسـت, صرف نمايد و شـرط مى كند كه نهالى از زاده هاى درخت خرماى اين ده ها را نفروشد...)