الف - تنافى اين روايات با شخصيت امام

چنانچه گفته شد، اين کار با شأن و مقام امام حسن مجتبى عليه السلام هرگز سازگار نيست؛ زيرا چهره اى که قرآن و سنت و ساير معصومين عليهم السلام از امام حسن عليه السلام ترسيم کرده اند، با رواياتى که نقل شده، قابل جمع نيست. قرآن در شأن و منزلت امام حسن عليه السلام و ساير اهل بيت عليهم السلام آيه «تطهير»16 و آيه «مودّت»17 را نازل فرموده است.

پيامبر درباره امام حسن عليه السلام مى فرمايد: «حسن و حسين سرور جوانان اهل بهشت هستند.»18 همچنين رسول اکرم صلى الله عليه وآله وسلم در مورد امام حسن و امام حسين عليهما السلام فرمود: «هرکس اين دو را دوست داشته باشد، من دوستش دارم و کسى را که من دوست دارم، خدا نيز او را دوست خواهد داشت و کسى که خدا او را دوست داشته باشد، در بهشت هاى پر نعمت وارد خواهد کرد.»19

ابن کثير دمشقى مى نويسد: اميرمؤمنان عليه السلام فرزند خود امام حسن عليه السلام را بسيار احترام و تعظيم مى کرد.20

امام حسين عليه السلام به خاطر احترام و عظمتى که براى برادرش، امام حسن عليه السلام قائل بود، هرگز در حضورش سخن نمى گفت.21 در حين طواف، مردم براى اظهار ارادت به امام حسن و امام حسين عليهما السلام آن چنان به يکديگر فشار مى آوردند که گاه ممکن بود به زير دست و پا بروند.22

گاهى امام حسن عليه السلام بر در خانه مى نشست، در چنين لحظاتى رفت و آمد مردم به جهت هيبتى که او داشت، قطع مى شد.23

در حالات معنوى امام حسن عليه السلام آورده اند: به هنگام وضو، رخسارش دگرگون مى شد و در پاسخ پرسش کنندگان مى فرمود: «حقّ على کلّ من وقف بين يدى ربّ العرش ان يصفر لونه و يرتعد فرائصه 24؛ شايسته است کسى که در برابر پروردگار مى ايستد، رنگش زرد گردد و لرزه بر اندامش بيفتد.»