بازگشت

ويژگيهاي ظاهري حضرت


غزالي در کتاب « احياء العلوم » و مکي در کتاب « قوت القلوب » مي نويسند که پيامبر اسلام (ص) خطاب به حسن بن علي (ع) فرموده :



« تو در آفرينش و در رفتار و کردارت مانند من هستي . »



شيخ مفيد در « ارشاد » چنين مي نويسد که حسن (ع) از نظر آفرينش ، هيأت جسماني ، روش و منش شبيه ترين کس به رسول خدا بود .



در کتاب اُسدُالغابه از انس بن مالک نقل شده که هيچ فردي از حضرت امام حسن (ع) شبيه تر به رسول الله (ص) نبود .



حسين بن مسعود بغوي در کتاب « مصابيح السنه » اين جمله را از انس روايت کرده و بنقل از او مي افزايد که حسين (ع) نيز شبيه ترين فرد به پيامبر خدا (ص) بود.



اين جمله اخير را انس بن مالک زماني بيان داشت که سر مطهر حضرت حسين بن علي (ع) در مقابل ابن زياد قرار داشت . اگر بخواهيم بين اين دو روايت جمع کنيم ، بايد بگوييم که هر يک از اين دو برادر نسبت به ديگران شبيه ترين فرد به جد بزرگوار خود بودند ؛ يا آنکه سخن احمد بن حنبل را بپذيريم که از علي (ع) روايت مي کند که ايشان فرمودند :



« حسن از سينه تا سر شبيه ترين فرد به پيامبر (ص) است و حسين از سينه به پايين بيشترين شباهت را به رسول الله (ص) دارد . »



ممکن است بگوييم که تا زماني که امام حسن (ع) در قيد حيات بود شبيه ترين فرد به رسول خدا به شمار مي آمد و چون به شهادت رسيد ، حسين (ع) اين صفت را بدست آورد .



البته اين مطالب با آنچه از زهراي مرضيه (ع) نقل شده سازگاري ندارد ، چرا که نوشته اند اين بانوي بزرگوار چون فرزندان خود را بازي مي داد و آنان را به نشاط مي آورد ، خطاب به پسر بزرگ خود مي فرمود :



« اي آنکه به پدرت ماننده اي ، از ريسمان حقيقت و راستي بياويز و خداي صاحب نعمت را عبادت کن و هرگز با انسانهاي کينه توز دوستي منما . »



و خطاب به پسر کوچک خود مي فرمود :



تو به پدر من شبيه هستي ، نه به پدر خودت .



ممکن است براي رفع اين ناسازگاري بگوييم که مراد حضرت زهرا (س) تشبيه از بعضي جهات بوده است ، نه شباهت عمومي از همه جهات . در هر صورت آنچه را که انديشمندان تاريخ نگار ، از جمله ابن صباغ مالکي در « الفصول المهمه » ، درباره صفات آن حضرت نوشته اند ، چنين است :



« امام ابومحمد الحسن بن علي (ع) رنگي سپيد آميخته با سرخي داشت ، ديدگانش درشت و سياه ، گونه هايش هموار ، موي وسط سينه اش نازک ، موي ريشش انبوه ، پشت گوشش پرمو ، بيني حضرت کشيده و براق ، همچون شمشيري از نقره ، مفاصلش درشت و دو شانه اش از يکديگر دور بودند .



انساني متوسط القامه و مليح بود ، نيکوترين صورت را داشت ، با رنگ سياه خضاب مي کرد ، مويش پرچين و کوتاه و قامتش رسا بود . »



ابن سعد در طبقات مي نويسد :



« حسن و حسين (ع) هر دو با رنگ سياه خضاب مي نمودند . »