معاويه به دنبال اعلام اين سياست، نه تنها تعديلى در روش خود به عمل نياورد، بلكه بيش از پيش برشدت عمل و جنايت خود افزود.



او بدعت اهانت به ساحت مقدس امير مؤمنان عليه السلام را بيش از گذشته رواج داد، عرصه زندگى را بر شيعيان وياران بزرگ و وفادار على عليه السلام فوق العاده تنگ ساخت،شخصيت بزرگى همچون «حجر بن عدى » و عده اى ديگراز رجال بزرگ اسلام را به قتل رسانيد، و كشتار وشكنجه و فشار در مورد پيروان على عليه السلام افزايش يافت به طورى كه نوعا شيعيان يا زندانى و يا متوارى شدند ويا دور از خانه و كاشانه خود در محيط فشار و خفقان به سر مى بردند.



معاويه نه تنها ماده مربوط به حفظ احترام على عليه السلام وپيروان آن حضرت را زير پا نهاد بلكه در مورد خراج «دارابگرد» نيز طبق پيمان رفتار نكرد.



«طبرى » در اين باره مى نويسد:



«اهل بصره خراج دارابگرد را ندادند و گفتند اين مال، متعلق به بيت المال ما و از آن ماست ».



«ابن اثير» مى نويسد:



«اهل بصره از دادن خراج دارابگرد امتناع ورزيدند واين كار را به دستور معاويه انجام دادند».