روزي امام حسن عليه السلام به فرزندان و بستگان خويش فرمود: «اني اموت بالسم من با سم به شهادت مي رسم .» اهل بيت ايشان پرسيدند: چه کسي به شما سم خواهد داد؟ فرمودند: «جاريتي او امراتي کنيزم يا همسرم .» به او عرض کردند: «اخرجها عن ملکک عليها لعنة الله او را - که لعنت خدا بر او باد - از ملک خويش خارج سازيد .»

امام عليه السلام فرمودند: «هيهات من اخراجها و منيتي علي يدها هرگز چنين نمي کنم و حال آنکه آرزوي من به دست او محقق مي شود .» . «ما لي منها محيص و لو اخرجتها ما يقتلني غيرها کان قضاء مقضيا و امرا واجبا من الله مرا گريزي از اين شهادت نيست و اگر او را خارج کنم کسي غير از او نيست که مرا بکشد [درحالي که] شهادت من قضاي حتمي و امر واجبي از ناحيه خداوند است .»

چند روزي از اين خبر نگذشته بود که معاويه (لعنة الله عليه) همسر آن حضرت را فريب داد و به واسطه او، آن حضرت را به شهادت رساند . امام عليه السلام درهنگام شهادت به همسرش چنين فرمود: «يا عدوة الله! قتلتني قاتلک الله اما والله لاتصيبن مني خلفا و لاتنالين من الفاسق عدو الله خيرا ابدا اي دشمن خدا! تو مرا کشتي، خدا تو را بکشد، آگاه باش که به خدا سوگند! از من فرزندي باقي نخواهي گذاشت و از [معاويه] فاسق و دشمن خدا به تو خيري نخواهد رسيد .»